به گزارش همشهری آنلاین: غلامرضا امامی در یادداشتی که در صفحه اینستا گرام خود منتشر کرده نوشته است:
هر شب ستاره‌ای به زمین می‌کشند و باز
این آسمان غم‌زده غرق ستاره‌هاست
زمستان می‌رود و روسیاهی به زغال می‌ماند. آنکه می‌کشد، می‌هراسد. ترور و کشتار کار بزدلان است.
هر خون بی‌گناهی که به زمین می‌ریزد، فرشتگان می‌گریند. هر روان پاکی که به آسمان پر می‌گشاید، با خود می‌گویم:کجایید ای شهیدان خدایی؟
سرداری ایرانی که دلش برای انسان می‌تپید با داعشیان خشم و خیانت و خون، داعیان جهل و جنایت و جنون جنگید و به خون خود غلتید. سروده دوست پرکشیده نازنینم خسرو گلسرخی را با خود این روزها زمزمه می‌کنم:
گیرم که می‌زنید
گیرم که می‌بُرید
گیرم که می‌کشید
با رویش ناگزیر جوانه چه می‌کنید؟
نظر شما